Ekološki socijalizam

Ekološki socijalizam (poznat i kao zeleni socijalizam ili socijalistička ekologija) je ideologija koja spaja socijalizam sa ekologijom odnosno zelenim politikama i koja se zalaže za društvo bez klasnih podela koje živi u skladu sa prirodom. 

Ključni pojmovi: socijalizam, enviromentalizam, zelena ideologija, anti-globalizam, anti-kapitalizam, životna sredina, zdravlje ljudi, biljke, životinje, voda, vazduh, zemlja, klimatske promene, industrijsko zagađenje, efekat staklene bašte, automobili, ekološko pravo, Zakon Republike Bolivije o pravima Majke Zemlje, Manifest ekosocijalista, Marksov koncept „metaboličkog kidanja veza” između čoveka i prirode.

Srodne ideologije: ekološka socijaldemokratija, anarhizam, ekološki internacionalizam, anti-globalizam, anti-kapitalizam, marksizam.

Karakteristike:

- Zalaže se za kolektivne oblike svojine.

- Kritika kapitalizma i imperijalizma zbog zagađivanja životne sredine, rata i socijalnih nepravdi.

- Anti-globalizam usmeren protiv međunarodnih korporacija.

- Visoko oporezivanje kompanija koje zagađuju životnu sredinu.

- Tehnološki napredak usklađen sa ekološkim standardima.

- Socijalna pravda i pravedna raspodela resursa i društvenog bogatstva.

- Stopiranje proizvodnje i privrednog rasta radi sprečavanja ekološkog genocida.

- Zaštita životne sredine kroz stvaranje socijalističkog društva.

- Zamena automobila sa ekološkim prevoznim sredstvima.

- Program održivog razvoja i pošumljavanja zagađenih područja.

Poznati ekosocijalisti: Karl Marks, Fridrih Engels, Vilijam Moris, Petar Kropotkin, Evo Morales.

Poznati ekosocijalistički pokreti: Pokret za socijalizam Bolivije (pokret Eva Moralesa), Socijalistička narodna partija Danske,  Demokratska stranka SAD (levo-zelena frakcija).

Razvoj ekološkog socijalizma  u svetu:  Južna Amerika (Bolivija), Severna Evropa (Danska), Centralna Evropa (Nemačka), Severna Amerika (SAD).
 

Ekosocijalistički pokret u Srbiji

Trenutno se ne može govoriti o zvaničnim predstavnicima ove ideologije niti političkih stranaka koje bi se mogle nazvati eko-socijalističkim u Srbiji. Postoje dva ključna razloga. Prvi razlog je kompletan haos na levici i marginalizacija svega što podseća na socijalističku prošlost, kao i nedostatak jakih socijaldemokratskih partija i radničkih pokreta. Drugi razlog je nedovoljna razvijenost zelenih stranaka i ekoloških pokreta. Oni su imali velike uspehe, poput Ekološkog ustanka pre dve godine, međutim trenutno se nalaze tek na početku svog razvojnog puta koji je otežan srpskom političkom podelom na Prvu Srbiju i Drugu Srbiju. 

Ukoliko prilike u Evropi i svetu budu pogodovale jačanju eko-socijalističkih pokreta, na Balkanu će se odjek tih političkih promena osetiti najverovatnije sa 10 godina zakašnjenja. 

Trenutno je politička klima u Evropi naklonjena nacionalizmu i ratnom huškanju izazvanim problemima sa migrantima kao i vojnim sukobima u Ukrajini i Palestini. Što se tiče zelenih politika sve više je na delu politika "Zelene agende" ili "Zelene tranzicije" koja sve više ide ruku pod ruku sa kapitalizmom i trenutnom globalnom agendom Svetskog ekonomskog foruma u Davosu (neretko na štetu obnovljivih izvora energije kao što je npr. slučaj sa hidroelektranama koje zagađuju reke i izazivaju suše rečnih korita) zbog čega će se socijalističke frakcije ekološke internacionale suočavati sa jakim udarima spolja i političkim izazovima unutar međunarodnog ekološkog pokreta.